Miriam en Melanie, collega’s en vriendinnen: “Vaak zijn we de eerste die ze op een dag zien.”
Al 34 jaar zijn ze vriendinnen en collega’s van elkaar: Miriam Damen (53) en Melanie Hoomans - Reinhardt (51), beiden woonachtig in Budel-Schoot en werkzaam als ondersteunende begeleiders bij Land van Horne. Wat hen drijft? Mensen die nog thuis wonen helpen bij de dagelijkse dingen die hen niet meer zo goed afgaan, en mantelzorgers ontlasten die het niet meer alleen redden.
“We doen van alles: fietsen, wandelen, een spelletje spelen of gewoon een kopje koffie drinken. Ook helpen we de thuiszorg, bijvoorbeeld met steunkousen aan- en uitdoen, douchen, en we mogen medicijnen uit de baxter geven,” vertelt Miriam. “Vaak zijn we de eerste die iemand op een dag ziet. Dan is een vertrouwd gezicht al fijn.” Melanie knikt: “We mogen echt iets betekenen in hun leven. En we hebben de vrijheid om dat op een manier te doen die bij de persoon past.”
Waardevol werk
De dames hebben jarenlang bij een zorgcentrum van Land van Horne gewerkt - Miriam in Mariënburght en Melanie in Marishof. De overstap naar individuele begeleiding was de juiste keuze, al was het in het begin even wennen. Melanie vertelt: “Ik moest echt schakelen in het begin. Je hebt ineens meer tijd voor iemand. Eerst wist ik niet wat ik met die tijd moest doen. Nu is het juist te kort!"
Het werk van een individuele begeleider is waardevol voor zowel de cliënten als hun mantelzorgers. “We nemen even de zorg uit handen,” zegt Miriam. “Zodat zij kunnen opladen. Hulp in de thuissituatie is hard nodig, want mensen blijven steeds langer thuis wonen.”
Mooie herinneringen
Vaak ontstaan er bijzondere banden. Melanie herinnert zich een cliënt met wie ze vaak ging fietsen. “Op een zonnige dag zijn we via een omweg naar Maarheeze gefietst en hebben we vlaai met slagroom gegeten in het zonnetje. Het voelde echt als vakantie. Ze was zo aan het genieten.” Ook Miriam heeft een mooie herinnering: “Een cliënt woonden samen met haar 2 poezen. Ze had geen kinderen en familie. Toen ze ging verhuizen heb ik ervoor gezorgd dat de poezen ergens anders terecht konden. Ze was me zo dankbaar.”
En dan zijn er de moeilijke momenten in het werk. “Als een cliënt overlijdt, raakt mij dat,” zegt Melanie. “Ik heb een keer bij een echtpaar gewerkt en ze hadden voor mij altijd blokjes kaas en een glas water klaarstaan. Toen de echtgenoot overleed heb ik daar echt verdriet van gehad. Ik mocht toen ook naar de koffietafel, en de echtgenote was zo dankbaar dat ik er was.”
Hulp vanuit je eigen dorp
Hun boodschap aan mantelzorgers en ouderen die twijfelen om hulp te vragen: “Doe het gewoon,” zegt Melanie. “De drempel kan soms hoog zijn, en dat begrijpen wij.” Miriam vult aan: Wij komen vaak uit hetzelfde dorp, het ons kent ons gevoel schept direct vertrouwen.”
Woont u nog thuis, en heeft u of uw partner zorg of ondersteuning nodig? Kijk dan op deze pagina voor de mogelijkheden.