Veertien lentes jong waren ze toen hun blikken elkaar voor het eerst kruisten. Wiel van Eijk en Truus Wijen. Ze weten het nog precies. Het was in 1949 op de kermis in Ospel. “We stonden tegenover elkaar bij de botsauto’s.”

 

De twee verloren elkaar nooit meer uit het oog. Opgegroeid tussen de melkkoeien bleken Wiel en Truus uit hetzelfde hout gesneden. Bijna 35 jaar runden zij samen hun bedrijf met piepkuikens en akkerbouw aan de Hoofstraat in Nederweert. Buiten het harde werk op de boerderij waren zij op verschillende fronten actief voor de gemeenschap. “Ook dat hebben we beiden van thuis meegekregen”, zegt Truus. “Je bent op de wereld om iets te betekenen voor een ander.”

 

De zon in huis

Nu, 75 jaar later, genieten ze samen van hun oude dag. Ze maken er elke dag het beste van en blijven positief, ook als het tegenzit. Bij Truus gaan de jaren tellen. De geest is nog in topconditie, maar het lichaam hapert. De geboren Ospelse heeft Parkinson, kan niet goed meer lopen en is daardoor afhankelijk van zorg. Uit voorzorg verhuisde het echtpaar twee jaar geleden vanuit Agneshof naar een aanleunwoning bij zorgcentrum St. Joseph. “Een bewuste keuze”, zegt Wiel. “De gezondheid van Truus ging achteruit. Ik wilde voorkomen dat we na al die jaren samen uit elkaar gehaald zouden worden. Met de zorg van Land van Horne bij de hand kunnen we bij elkaar blijven. De zorgmedewerkers zijn fantastisch. Altijd lief, spontaan en vrolijk. Zij brengen de zon in huis”, vertelt Wiel.

 

Zorgen met liefde

Drie ochtenden in de week krijgt Truus hulp bij het douchen. Daarnaast komt er wekelijks iemand poetsen. De rest doet Wiel zelf. De dagelijkse verzorging, zuigen, strijken, boodschappen doen of koken: de 90-jarige Nederweertenaar draait er zijn hand niet voor om. “Als Truus ’s nachts naar de wc moet, help ik haar naar het toilet. Natuurlijk is het soms zwaar, maar ik doe het met alle liefde. We zijn ruim 63 jaar getrouwd. Zij is mijn vrouw, ik hou van haar.”

 

Ruimte voor vertier

Wiel en Truus voelen zich thuis in hun knusse appartement met uitzicht op de Zuid-Willemsvaart. En met het zorgcentrum naast de deur is er voor beiden volop ruimte voor ontmoeting en vertier. Drie dagen in de week schuifelt Truus met haar rollator naar de dagbesteding. “Gezellig knutselen, wandelen, gymmen, kaarten of rummikuppen, samen met de andere deelnemers. Zo blijf ik actief bezig. Daarbij is het voor mij een sociaal uitje. Ik heb graag mensen om me heen.”

 

Terwijl Truus zich vermaakt op de dagbesteding, krijgt mantelzorger Wiel tijd om zijn eigen ding te doen. “Lekker fietsen of kaarten bij de KBO. Tussen de middag eet ik dan vaak in de Gasterij. Rond kwart voor vijf ’s middags schuif ik bij aan bij Truus in de dagbesteding. Daar genieten we van de broodmaaltijd met iets lekkers erbij, samen met een groepje alleenstaande bewoners die ’s avonds anders in hun eentje zouden moeten eten. Hartstikke leuk en gezellig.”

 

Het geheim van samen oud worden

Het echtpaar trekt er ook samen regelmatig op uit. Truus: “Wiel heeft afgelopen december een Caddy gekocht met een verlaagde bodem voor mijn rolstoel. Laatst was het prachtig weer en hebben we samen een rondje door de Peel gemaakt. En daarna lekker koffie gedronken. Het was een heerlijke dag.”

 

Het moge duidelijk zijn: 75 jaar na hun eerste ontmoeting op de kermis in Ospel zijn Wiel en Truus nog altijd onafscheidelijk. Het geheim van samen oud worden? “Lief zijn voor elkaar, blijven praten en kijken wat je wel hebt in plaats van niet. Het is echt bijzonder dat we samen zo oud mogen worden en mogen genieten van onze drie kinderen, acht kleinkinderen en vijf achterkleinkinderen. Onze zoon Thijs runt nu samen met zijn zoon en ons kleinkind Koen het boerenbedrijf waar wij in 1961 de basis voor hebben gelegd. Hoe mooi is dat!”, zegt Wiel.

 

Zijn vrouw Truus kijkt vertederd toe: “Ik ben niet bang voor de dood. Elke avond voordat we gaan slapen, zeg ik tegen hem: ‘Als het morgen anders is, hebben we een prachtig leven gehad.”