Jos weet het zeker. Als hij zijn leven over mocht doen, zou hij voor de zorg kiezen. “Begrijp me goed: ruim 40 jaar heb ik met veel plezier bij de gemeente Weert gewerkt. Maar vrijwilliger zijn bij Land van Horne is van een andere orde. Dit werk raakt mij persoonlijk. De lach op het gezicht van bewoners wanneer je ’s ochtends binnenkomt. Of de dankbaarheid die je voelt wanneer je een cliënt hebt getroost die verdrietig is. Het is niet in geld uit te drukken.”

Van betekenis zijn

Jos Saes (68) ging vijf jaar geleden met vervroegd pensioen. De Weertenaar wilde meer ruimte om te genieten. Maar ook om waarde en betekenis toe te voegen aan zijn leven. De keuze was snel gemaakt. Zijn vader Harrie (94) werkt al dertig jaar als vrijwilliger bij Land van Horne. In zorgcentrum Martinus is hij een trouwe gesprekspartner voor cliënten die vaak jonger zijn dan hijzelf. Daarnaast verzorgt de krasse senior koormiddagen en sfeervieringen in Ververshof. “Dat zorgzame heb ik dus niet van een vreemde”, zegt zoon Jos. “In het nest in Moesel waar ik ben opgegroeid, kijken we naar elkaar om en helpen we elkaar.”

Liedjes van vroeger

Sinds 2019 is hij elke donderdag te vinden op de psychogeriatrische afdeling van zorgcentrum Ververshof. Jos schenkt koffie, smeert boterhammen en doet de afwas, maar bovenal maakt hij contact. Samen zingen, bewegen, spelletjes doen of gewoon een praatje maken; zijn enthousiasme vult de huiskamer op de derde etage en werkt aanstekelijk. “Muziek maakt veel los bij ouderen met dementie. Vooral liedjes van vroeger. Het Limburgs volkslied heeft een vaste plek in mijn playlist. Het ‘Waar in ’t bronsgroen eikenhout’ kennen ze allemaal en zingen ze uit volle borst mee! Geweldig! Ik hou ervan om lekker gek te doen, wil cliënten aan het lachen maken. Dat hoeft helemaal niet ingewikkeld te zijn. Ons favoriete spel: met een dubbelgevouwen foamrol tegen een ballon meppen. Kost niks en levert hilarische taferelen op.”

Volwaardige collega

Hoewel de meeste bewoners hem niet bij naam kennen, is er wel degelijk herkenning. “Als cliënten me zien, verschijnt er een lach op hun gezicht omdat ze weten dat ze iets leuks gaan doen. Prachtig vind ik dat! Maar natuurlijk zijn er ook moeilijke momenten. Ieder mens heeft een gebruiksaanwijzing, dus ook mensen met dementie bij wie het gedrag nog wel eens kan veranderen. Dankzij de professionals in het zorgteam was ik daar snel aan gewend. Zij behandelen me als een volwaardige collega. Ik kan hen alles vragen en zij informeren mij als er iets is wat ik moet weten. Als er een nieuwe bewoner komt, wil ik vooraf graag wat meer weten over die persoon. Waar heeft hij of zij gewoond? Hoe zag het gezin eruit? Wat heeft iemand gedaan in het leven? Daarmee heb ik aanknopingspunten en kan ik aansluiten bij het leven dat de cliënt geleid heeft.”

Een speciale band heeft Jos met bewoonster Mientje, die net als hij in Moesel opgroeide en die hij al 60 jaar kent. “Elke donderdag ga ik bij haar op bezoek. Ze is 94 en nog helder van geest. We praten over de actualiteit en over het leven en bekijken foto’s van vroeger. Die gesprekken voelen heel vertrouwd.”

Nieuwe energie

Naast zijn vaste inzet op donderdag staat Jos ook bij bijzondere gelegenheden klaar voor cliënten van Ververshof. Samen met zijn man Gerjan, die er elke woensdag vrijwilligerswerk doet, helpt hij bijvoorbeeld mee bij de activiteiten rond Kerst, Pasen of carnaval. “Bij afwezigheid van een boerenbruidegom werd ik vorig jaar met een vrouwelijke cliënt in de onecht verbonden. Geweldig om mee te maken”, memoreert Jos die als lid van de Cliëntenraad ook de belangen van cliënten van Land van Horne behartigt.

De wekelijkse ontmoetingen met cliënten en hun mantelzorgers geven hem energie en verrijken zijn leven. Eén mevrouw in het bijzonder staat nog op zijn netvlies. “We waren altijd aan het gekken en giebelen. Ik weet nog dat ze me vastpakte, een knuffel gaf en zei: ‘Wat ben ik blij dat je er weer bent.’ Nadat zij was overleden, had ik nog een gesprek met haar zoon. Hij zei: ‘ Jij hebt zoveel voor mam betekend. Haar zoveel momenten van plezier gegeven.’ Dat raakte me, dat gaf zo’n goed gevoel. Voor ervaringen als deze ben ik vrijwilliger geworden.”